ΧΟΡΟΔΙΔΑΣΚΑΛΕΙΟ ΚΑΙ ΦΟΞ ΑΝΓΚΛΕ ΣΤΗΝ ΑΣΙΝΗ ΤΟΥ ΜΕΣΟΠΟΛΕΜΟΥ - ΕΠΙΛΟΓΟΣ ΜΕ ΕΝΑ ΤΡΑΓΙΚΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ

Το Φοξ Ανγκλέ (Fox Anglais) είναι ένας ευρωπαϊκός χορός που η δημοτικότητά του έφθασε στο αποκορύφωμα τη δεκαετία του 1930. Ο ρυθμός του 2/4 και γρήγορος. Πολλές οπερέτες είχαν μουσική φοξ, όπως η Ριρίκα (1930). Στο ρυθμό του τραγούδια όπως: «Είμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου», «Λίγα λουλούδια αν θέλεις στείλε μου» κ. ά. Υπάρχει μια ιστορία που συνδέει το χορό αυτό με τη ζωή του χωριού μας. Τα χρόνια εκείνα δασκάλα στην Ασίνη ήταν η Ευτυχία Λειβαδίτου, μάλλον Αθηναία, μοντέρνα κοπέλα εκείνης της εποχής. Διηγείται γι’ αυτήν η μητέρα μου:

«Η Ευτυχία η δασκάλα έμενε σε σπίτι δικό μας. Το σπίτι της Παντελίνας ήτανε δικό μας, του πατέρα μου και το ’χαμε νοικιάσει στην Ευτυχία. Είχε την Ευρυδίκη αδερφή, ανύπαντρη και η Ευρυδίκη, είχανε και υπηρέτρια, την Ελισάβετ. Η Ευτυχία – Λειβαδίτου ήτανε το επώνυμό της - και οι άλλες δυο ερχόντουσαν στο σπίτι μας. Τα πρώτα σπίτια στο χωριό όπου μπήκανε τζάμια ήτανε το δικό μας και του μπαρμπα-Κωστή αποκάτω. Στα σπίτια αυτά πρωτομπήκε και το ρεύμα. Η αδερφή μου, η Κατίνα, είχε κεντήσει και έβαλε κουρτινάκια, τσιμεντάρανε το σπίτι μέσα - που τέτοια πράγματα παλαιότερα. Η Ευτυχία μας είχε σαν να ήμασταν ένα σπίτι. Κάνανε παρέα με  την Κατίνα, την Γιωργία του Παναγιώτη Κονίδα, τη μοδίστρα, δεν μπορώ να θυμηθώ ποια άλλη. Είχανε γραμμόφωνο, φέρνανε το γραμμόφωνο και χορεύανε φοξ. Πήγαινα εγώ και κρυφοκοίταγα, με διώγνανε γιατί ήμουνα μικρή, αλλά εγώ πήγαινα και κρυφοκοίταγα. Ερχόντουσαν και κάνανε παρέα και χορεύανε το φοξ, τον καιρό εκείνο. Αυτά  θυμάμαι».

Κάποτε η δασκάλα έπαυσε να περιορίζεται στην παρέα της και έστησε ελεύθερο χοροδιδασκαλείο, σε ξεχωριστή αίθουσα απέναντι από το σπίτι της. Εκεί συγκέντρωνε όχι μόνο κορίτσια αλλά και αγόρια του χωριού που εκμεταλλεύονταν  την ευκαιρία να προσεγγίζουν τις εκλεκτές της καρδιάς τους, να κορτάρουν. Τους μάθαινε ξενόφερτους χορούς της εποχής: βαλς, ταγκό, αλλά κυρίως φοξ ανγκλέ που ήταν της μόδας.

Ένας νέος όμως πλήρωσε το κόρτε με τη ζωή του, αρνούμενος να νυμφευθεί υπό την απειλή όπλου. Ενώ συνευρίσκετο ερωτικά με την κοπέλα του, έγιναν αντιληπτοί από τον αδελφό της. Αυτός με την απειλή του πιστολιού τον κρατούσε εκεί, ενώ έστειλε να φωνάξουν το παπα-Αναστάση να τους στεφανώσει. Ο παπάς ήτανε στο περιβόλι, αργούσε να έρθει και κάποια στιγμή ο απειλούμενος κατάφερε να φύγει.

-  Ανήμερα στη γιορτή σου θα σε σκοτώσω,

άκουσε πίσω του την απειλή, την οποία δεν πήρε στα σοβαρά. Όμως, ανήμερα του αγίου Δημητρίου, λίγο μετά το μεσημέρι, πληγώθηκε θανάσιμα δεχόμενος τέσσερις πυροβολισμούς από το όπλο του προσβεβλημένου αδελφού, που πέρασε έκτοτε πολλά χρόνια στη φυλακή.

Το φονικό αυτό, που έγινε το 1931, έριξε μαύρο πέπλο στη ζωή του χωριού. Όπως ήταν φυσικό έπαυσαν οι διασκεδάσεις. Έτσι, έπεσε και η αυλαία της σχολή χορού…..

Η φωτογραφία με την εν λόγω δασκάλα και τα μαθητούδια χρονολογείται επίσης το 1931, προφανώς είναι από την έναρξη του σχολικού έτους και προέρχεται από το αρχείο φιλικής οικογένειας. Ατυχώς στο πρόσωπο της δασκάλας είναι φθαρμένη. Τρίτη κάτω δεξιά με τα χέρια ενωμένα η μητέρα μου, πλάι της με την κολλαρίνα ο πατέρας μου.

 

Δημοσίευσή μου στην ομάδα του fb: Η Αργολίδα που έφυγε..... και πινελιές λαογραφίας στις 28 Σεπτεμβρίου 2019. Κοινοποιήθηκε την ίδια ημέρα στην ομάδα του fb: Παλαιές φωτογραφίες του Ναυπλίου.

 Ηλίας Κ. Μηναίος